Orta Çağ’ın Sıcak Döneminden Küçük Buz Devri’ne geçişe, görünüşe göre Avrupa’da 1302 ile 1307 arasında şiddetli kuraklıklar eşlik etti; bu 1310’ların ıslak ve soğuk evresinden ve 1315-21’deki büyük kıtlıktan önce geldi. Geçmişin İklimi dergisindeLeibniz Doğu Avrupa Tarihi ve Kültürü Enstitüleri (GWZO) ve Troposfer Araştırmaları’ndan (TROPOS) araştırmacılar, 1302-07 hava modellerinin, kıta Avrupa’sının olağanüstü sıcaklık ve kuraklık yaşadığı 2018 hava durumu anomalisine benzerlikler gösterdiğini yazıyor. Hem ortaçağ hem de son hava durumu modelleri, Kuzey Kutbu’ndaki artan ısınma nedeniyle 1980’lerden beri daha sık meydana gelen istikrarlı hava modellerine benziyor. Leibniz araştırmacılarının 1302-07 ve 2018 kuraklıklarını karşılaştırmalarına dayanan hipotezine göre, iklimdeki geçiş aşamaları her zaman hava modellerinin uzun süre sabit kaldığı düşük değişkenlik dönemleriyle karakterize edilir. Yayınlanan çalışma, Leibniz Doğu Avrupa Tarih ve Kültür Enstitüsü’ndeki (GWZO) Dantean Anomalisi Üzerine Freigeist Genç Araştırma Grubu’nun (1309-1321) ön bulgularını sunuyor. Volkswagen Vakfı tarafından finanse edilen grup, 14. yüzyılın başlarındaki hızlı iklim değişikliğini ve geç ortaçağ Avrupa’sındaki etkilerini araştırıyor.
Büyük Kıtlık (1315-1321), son bin yılın en büyük Avrupa kıtlığı olarak kabul edilir. Bunu birkaç yıl sonra, nüfusun yaklaşık üçte birini yok eden, bilinen en yıkıcı salgın olan Kara Ölüm (1346-1353) izledi. Bu krizlerin her ikisinden de en azından kısmen sorumlu olan, 1310’dan sonra, çağdaş İtalyan şair ve filozof Dante Alighieri’den sonra “Dantean Anomalisi” olarak adlandırılan hızlı bir iklim değişikliği aşamasıydı. 1310’lar, nispeten yüksek sıcaklıkların yaşandığı Yüksek Orta Çağ İklim Anomalisinden, düşük sıcaklıklar ve ilerleyen buzullarla karakterize uzun bir iklim dönemi olan Küçük Buz Devri’ne bir geçiş aşamasını temsil ediyor.
Leipzig merkezli araştırmacılar, kuzey İtalya güneydoğu Fransa ve doğu orta Avrupa bölgelerini inceliyorlar. Bu alanlar şimdiye kadar Büyük Kıtlık ile ilgili çok az çalışılmıştır ancak aşırı meteorolojik olayların yeniden inşası için çeşitli tarihsel kaynaklar ve o dönemde toplumların ne kadar savunmasız olduğu da dahil olmak üzere sosyo-ekonomik etkileri sunmaktadır. “Yazılı tarihsel kaynaklar ağaç halkaları veya tortu çekirdekleri gibi iklim arşivlerinin yanına dahil edilirse, tarihsel iklim değişikliğinin çok daha iyi yeniden inşa edilebileceğini göstermek istiyoruz. Beşeri bilimler araştırmalarının dahil edilmesi, iklim değişikliğinin sosyal sonuçlarının daha iyi anlaşılmasına açıkça katkıda bulunuyor. küçük araştırma grubunun başkanı olan GWZO’dan Dr. Martin Bauch, geçmişe ve gelecek için sonuçlara varmaya “diyor.
Şimdi yayınlanan çalışma, çok sayıda tarihi kaynağı değerlendiriyor: günümüz Fransa, İtalya, Almanya, Polonya ve Çek Cumhuriyeti’nden kronikler. Bölgesel ve belediye kayıtları, kuraklıkların önemli bir göstergesi olan tarihi şehir yangınları hakkında bilgi verdi. Siena (İtalya), Savoy Bölgesi (Fransa) ve bağlantılı Bresse bölgesinin idari kayıtları buradaki ekonomik gelişmelere ışık tutmaktadır. Verileri kullanarak, örneğin, Fransa’nın Bresse bölgesindeki buğday ve şarap üretimini tahmin etmek ve İngiltere’deki buğday üretimiyle karşılaştırmak mümkündü. Bu verimler, sıcaklık ve yağış gibi iklim faktörlerine büyük ölçüde bağlı olduğundan, ilgili üretim yıllarındaki iklim hakkında sonuçlara varmak mümkündür.
1302 yazı Orta Avrupa’da hala çok yağmurluyken, 1304’ten sonra birkaç sıcak ve çok kurak yaz geldi. İklim tarihi açısından bakıldığında, bu 13. ve 14. yüzyılların en şiddetli kuraklıktı. “Orta Doğu’dan kaynaklar da şiddetli kuraklıklar rapor ediyor. Örneğin Nil’deki su seviyeleri son derece düşüktü. Bu nedenle 1304-06 kuraklığının sadece bölgesel bir fenomen olmadığını, muhtemelen kıtalararası boyutlara sahip olduğunu düşünüyoruz.” GWZO’dan Thomas Labbé.
Ekip, kaydedilen etkilere dayanarak, 1302 ve 1307 yazı arasındaki tarihi hava koşullarını yeniden oluşturdu. 2018’deki kuraklık ve benzeri aşırı olayların değerlendirilmesiyle, bu gibi durumlarda sözde bir “yağış tahterevallisi” olduğu artık biliniyor. Bu, Avrupa’nın bir bölgesindeki aşırı yüksek yağış ile diğerindeki aşırı düşük yağış arasındaki keskin karşıtlığın meteorolojik terimidir. “Bu genellikle, bir bölgede alışılmadık derecede uzun bir süre kalan istikrarlı yüksek ve alçak basınç alanlarından kaynaklanır. Örneğin 2018’de, Kuzey Atlantik ve güney Avrupa’da uzun süre boyunca çok istikrarlı dipler uzanır ve bu da yoğun yağışlara neden olur. TROPOS’tan meteorolog Dr. Patric Seifert, oradaki ve orta Avrupa arasında aşırı bir kuraklık” çalışma için büyük ölçekli hava koşullarının yeniden yapılandırılmasından sorumlu olan kişi. Olası büyük ölçekli hava durumlarının analizi, 1303 ile 1307 arasında güçlü ve istikrarlı bir yüksek basınç sisteminin Orta Avrupa’ya hakim olduğunu gösteriyor ve bu da bu yıllardaki aşırı kuraklığı açıklıyor.
Bu tarihsel hava durumlarının analizi, Kuzey Kutbu’ndaki iklim değişikliğinin Avrupa’daki hava modellerini nasıl etkilediğine dair devam eden tartışmalar göz önüne alındığında özellikle ilginçtir. Son yıllarda Kuzey Kutbu, dünyanın diğer bölgelerinin iki katından daha fazla ısındı. “Arktik Büyütme” adı verilen bu fenomen, Leipzig Üniversitesi liderliğindeki DFG İşbirlikçi Araştırma Merkezi tarafından inceleniyor. Bir teori, Kuzey Kutbu’nun orantısız ısınmasının, orta enlemler ile Kuzey Kutbu çevresindeki bölge arasındaki sıcaklık farklılıklarının ve dolayısıyla atmosferik dinamiklerin – azalmasına neden olduğunu varsayar. Sonuç olarak, yaygın bir hipoteze göre, hava durumu modelleri geçmişe göre daha uzun süre devam edebilir. ” Orta Çağ’da bir soğuma aşaması olsa ve şimdi insan yapımı bir ısınma evresinde yaşıyor olsak bile, paralellikler olabilir. Seifert, iki iklim fazı arasındaki geçiş dönemi, enlemler arasındaki daha küçük sıcaklık farklarıyla karakterize edilebilir ve daha uzun süreli, büyük ölçekli hava modellerine neden olabilir, bu da aşırı olaylarda bir artışı açıklayabilir “diye uyarıyor Seifert.
Araştırmacılar, yaptıkları çalışmada, kuraklık dönemleri ile kentsel yangınlar arasında gözle görülür bir tesadüf kaydetti. Bugün olduğu gibi itfaiye teşkilatlarının bulunmadığı Orta Çağ’da yoğun inşa edilmiş şehirler için yangınlar büyük bir tehlike oluşturuyordu. 1302 ile 1307 yılları arasında belgelenmiş en iyi yangın muhtemelen 10 Haziran 1304’te 1.700’den fazla evin yandığı Floransa’daydı. İtalya ve Fransa kaynakları, aşırı kuraklık ve yangınlar arasında bir ilişki olduğunu gösterdi. “Analizimizin iki yüz yıllık bir dönemde yangınlar ve kuraklıklar arasında bir bağlantı bulan ilk kişi olduğunu düşünüyoruz. Büyük şehir yangınları genellikle bir yıl sonra kuraklıkları takip ediyor. Ortaçağ evlerindeki ahşap yapılar hemen kurumamıştı. çok kolay tutuştu “diye açıklıyor Bauch. Çağdaşlar, kuraklık ve yangın arasındaki bağlantının da farkındaydı: Kuru dönemlerde vatandaşlar ön kapılarının yanına kova su koymak zorunda kaldılar. İlkel bir tür yangın söndürücü ve her zaman hazır bulundurulacaktı. Ancak daha sonra belediyeler, örneğin 1348 civarında Floransa’da itfaiye teşkilatları düzenlediler. Kuzey İtalya şehirlerindeki kuraklıklara yanıt olarak önemli altyapı önlemleri alındı: Parma ve Siena daha büyük, daha derin kuyulara yatırım yaptı ve Siena da bir liman satın aldı 1302-04 kuraklık yıllarından sonra tahıl ithal edebilmek ve yerli üretime daha az bağımlı hale gelebilmek için genişlettiği Akdeniz kıyılarında.
“Analizimize göre 1302-1307 kuraklık süresi itibariyle yüzyılda bir kez yaşanan bir olaydı. 13. ve 14. yüzyıllarda bu boyutlara başka hiçbir kuraklık ulaşmadı. GWZO’dan Annabell Engel, MA, Avrupa’ya yayılan ve bunun için Japonya, Kore ve Hindistan’da tarihi kayıtlarda göstergelerin bulunduğu 1360-62 kuraklık, “sonucuna varıyor. Küresel ısınmayla bağlantılı olarak, araştırmacılar kuraklık gibi daha sık aşırı olaylar bekliyorlar. Çok sayıda çalışma, 1340’larda, veba salgınından kısa bir süre önce, güçlü dalgalanmaları belgelemiş olsa da, 14. yüzyılın ilk on yılı, 1310’lardan farklı olarak şimdiye kadar çok az araştırmanın odak noktası olmuştur. Leibniz araştırmacıları şimdi ilk kez Alplerin güneyinde 1302 ile 1304 arasında ve Alplerin kuzeyinde 1304 ve 1307 arasında olağanüstü kurak yazların istikrarlı hava koşulları ve farklı dağılmış yağışların sonucu olduğunu ilk kez gösterebildiler. Böylece çalışma, dramatik değişikliklerle 14. yüzyılın ilk yıllarına yeni bir ışık tutuyor ve modern iklim değişiklikleriyle bir bağlantı kuruyor. “Bununla birlikte, 21. yüzyılda gelecekteki iklimsel gelişmeler hakkında çalışmamızdan sonuç çıkarmak zor. 14. yüzyılda iklim dalgalanmaları doğal fenomenler iken, modern çağda insanlar da iklim üzerinde yapay etki yapıyor.” dedi Dr. Martin Bauch ve Dr. Patric Seifert .
Yorum yap