Yeraltı su kemerlerinden ağaç köprülerine ve kanalizasyona aşık balıklara kadar, yerli gelenekleri gezegeni kurtarabilir ancak tehdit altındadır. Peyzaj mimarı Julia Watson ‘lo-TEK’ vizyonunu paylaşıyor
Kalküta’nın doğu ucunda, şehrin çöplüğünün dumanlı dağının yakınında, 15 milyon güçlü metropol, karayollarının şeritli kanallar ve lagünlerden oluşan sulu bir manzaraya dönüşüyor. Göletlerin bu yama çalışması , sürdürülebilir şehirlerin geleceği için ilham bulmak için alışılmadık bir yer gibi görünebilir , ancak Julia Watson’ın bataklık karmaşasında gördüğü şey tam olarak budur.
Havuz ağının bheris olduğunu açıklıyorHer gün 700 milyon litre ham lağımla beslenen sığ, düz tabanlı balık havuzları – şehrin üretiminin yarısı. Havuzlarda her yıl 13.000 ton balık üretiliyor. Ancak bir asırdır işleyen sistem, sadece büyük miktarda balık üretmiyor – şehrin atık sularını arıtıyor, yakındaki pirinç tarlalarını gübreliyor ve bir kooperatif bünyesinde 80.000 balıkçıyı istihdam ediyor.
Bir peyzaj mimarı olan Watson, balıklar yerel pazarlarda satıldığı için taşımayı azaltırken, geleneksel bir atık su arıtma tesisinin maliyetinden yılda yaklaşık 22 milyon dolar (18 milyon sterlin) tasarruf sağladığını söylüyor. “Mükemmel bir simbiyotik çözüm” diyor. “Şehir için sürdürülebilir, ekolojik olarak dengeli bir motor oluşturmak için birlikte çalışan balık, alg ve bakterileri görerek tamamen kimyasallar olmadan çalışıyor.”
Doğu Kolkata sulak alanlarının atık su bherileri , Watson’ın Lo-TEK: Design by Radical Indigenism adlı yeni bir kitapta bir araya getirdiği hafif ayaklı ekolojik uygulama örneklerinden biridir . TEK, teknolojiyi değil, Watson’ın sözde gelişmiş dünyanın bir şeyler öğrenmek için iyi yapabileceğini düşündüğü “geleneksel ekolojik bilgi” anlamına gelir. “İklim değişikliğinin etkilerini hafifletmek için teknokratik çözümlere takıntılıyız” diyor. “Ama cevapların çoğu zaten orada ve nesillerdir böyle. Sadece bakmalıyız. “
Olguların çoğunun hiçbir zaman ekolojik çöküşe çözüm olması amaçlanmadı, ancak nesiller boyu uygulanan yerel koşullara basit yanıtlar. Bazıları bin yıllık mitolojilere ve dini uygulamalara bağlıyken, Kolkata’nın gelişen su ürünleri yetiştiriciliği sistemi gibi diğerleri mutlu kazaların sonucuydu. Yerel efsaneye göre 1920’lerde Bidu Sarkar adlı bir kültivatör, kanalizasyon borularından arıtılmamış atık suyun balık havuzuna akmaya başladığını fark etti. Felaket bekledi, ancak atık su balığını öldürmek yerine verimini ikiye katladı.
Diğerleri not aldı ve onun yolundan gitti, sudaki kanalizasyon ve güneş ışığı kombinasyonunun atık suları parçaladığını ve balıkların beslendiği planktonun katlanarak büyümesine izin verdiğini fark etti. Balık havuzları şu anda yaklaşık 3.000 hektarlık bir alanı kaplıyor, 300 balık çiftliği barındırıyor ve bu teknik dünyanın başka yerlerinde – Bangladeş, Pakistan, Myanmar, Tayland, Almanya ve Fransa’da yakalandı.
Watson “Peyzaj mimarları olarak bizden her zaman şehirlerde yapay sulak alanlar tasarlamamız isteniyor. Kolkata bheriler, nasıl daha geniş bir amaca hizmet edebileceklerini ve aynı zamanda verimli alanlar olabileceklerini gösteriyor. “
Kitabı, gezegendeki en ücra bölgelerden bazılarına seyahat ederek, antropologlar, bilim adamları ve kabile üyeleriyle yaptığı röportajların sonucudur. Nasıl çalıştıklarını net bir şekilde açıklamak için peyzaj mimarının plan dilini, kesitlerini ve patlatılmış izometrik diyagramları kullanarak yerel yeniliklerini dikkatlice belgeledi.
18 örnek olay incelemesi dağlar, ormanlar, çöller ve sulak alanları kapsayan dört bölüme ayrılmıştır. Bunlar arasında değişir yaşayan kök köprü Hindistan’da Khasi insanların üzere, yeraltı su kemerleri önceki kanat antik Pers için, Irak Ma’dan yüzen sazdan köylerde . Derleme kritik bir zamanda geldi: Watson, uygulamaların çoğunun şu anda kentsel gelişim, turizm ve yanlış yerleştirilmiş koruma stratejilerinin bir kombinasyonu nedeniyle tehdit altında olduğunu söylüyor.
“Sanırım önceliklerimizi yanlış anladık” diyor. “Giza piramitleri gibi ölü kültürlerin mimari eserlerine değer veriyor ve bunları koruyoruz, ancak yaşayanlarınkiler yerlerinden ediliyor ve unutuluyor.”
“Doğayı kurtarma” arzusuyla yönlendirilen ancak bu süreçte manzaraları insan yaşamının ortadan kaldırıldığı korunaklı vahşi alanlara dönüştüren koruma hareketinin istenmeyen etkilerini eleştiriyor. Kitapta yazdığı gibi, hareket “görevlileri kaldırdı, bilgiyi sildi ve binlerce yıldır iklim zorluklarını hafifleten dayanıklı teknolojileri görmezden geldi”. Ve bu, yeni bir yerlerinden edilmiş koruma mülteci nüfusu doğurdu.
Küresel kataloğundaki pek çok yer, piramitlerle aynı düzeyde dünyanın harikaları gibi görünüyor. Jingkieng dieng jri’yi alın, kuzeydoğu Hindistan’da Meghalaya’nın Khasi kabilesinin nesiller boyunca yetiştirdiği kauçuk ağacı köprüleri. M.Ö. 100 yılına dayanan bir uygulamada, kauçuk incir ağaçlarının kıvrımlı kökleri, kökler için koruyucu bir kılıf sağlamak için orta kısımları oyulmuş, ince ceviz ağacı gövdelerinden yapılmış bir iskele üzerinde eğitilir. Sarkan hava kökleri, kafes benzeri desteklere dokunur, daha sonra sağlam bir güverte oluşturmak için düz taşlar döşenir.
Kökler, büyümeleri boyunca çalkantılı muson nehirlerinin doğal kuvvetlerine tepki vererek, daha kalın büyür ve daha derine köklenir, bu da onları yük taşıma konusunda olağanüstü verimli hale getirir. Kauçuk incir ağaçları nehirler boyunca kritik geçiş noktalarına dikildiğinden, köprülerin on yıl önceden planlandığı, yavaş bir altyapı biçimidir. Bu stratejik ekim daha sonra gelecek nesiller tarafından kullanılır.
Gelenek kısmen hayatta kaldı, çünkü atalarının cennetle dünyayı birbirine bağlayan, kauçuk incir ağacından yapılmış canlı bir kök merdivenden indiğine inanan Khasi’nin köken hikayesiyle ayrılmaz bir şekilde bağlantılı. Ağaç kutsal kabul edilir ve onunla birlikte, kültür, ekoloji ve bir yaşam biçimini koruyan mitoloji ve teknolojinin bir füzyonunda köprü kurma ve merdiven dokuma pratiği sürdürülmüştür.
Watson, doğal manzaraya benzer bir manevi saygının , Bali’deki deniz altı pirinç teraslarının korunmasına nasıl yardımcı olduğunu anlatıyor . Dik eğimli volkanik tepelerde, dikim döngüleri, rahipleri takvim ayinlerine göre sulama programlarını belirleyen bir su tapınakları ağı tarafından koordine edilir. Bir nadas döneminden önce, memba tapınakları, aşağıdaki kademeli teras ağını besleyen kanallara su salmaktadır. Tüm tarlalar aynı anda boşaltıldığında, yiyecek aramak için göç eden haşereler ortadan kaldırılır.
Bu geleneksel sistemin etkinliği, Endonezya hükümeti 1970’lerde bir Yeşil Devrim uyguladığında , pirinç teraslarına büyük miktarlarda gübre ve böcek ilacı kullanımını getirdiğinde ve su tapınaklarının rolünü göz ardı ettiğinde çok belirgin hale geldi . Birkaç mevsim içinde verim düştü, toprak yapısı bozuldu, biyolojik çeşitlilik azaldı ve zararlılar geri döndü. Politika 1988’de terk edildi ve çiftçi-rahiplerin alışılmış yöntemlerine dönmesine izin verdi ve bölge 2012’de Unesco Dünya Mirası statüsüne kavuştu. (Bu, turist akını tetikleyen ve civardaki kalkınmayı teşvik eden kendi sorunları ile birlikte geldi. .)İlan
Yerli bilgeliği devam ediyor. Bitcoin tarafından finanse edilen “deniz önderleri” , yüksek teknolojili yüzen adalarını dünyanın dört bir yanındaki beton ve çelik sallar üzerine inşa etmek için yarışırken , yüzen yapıların totora sazlıklarının yoğun keçeleşmiş köklerinden yapıldığı Peru’daki Titicaca Gölü’ne bakmaları iyi olur. . Her ada aynı anda yüzen bir köy, bir su ürünleri yetiştiriciliği çiftliği ve tek bir canlı altyapıda sentezlenen yapay bir sulak alandır.
Benzer şekilde Ortadoğu’nun çölleri için planlanan yeni nesil “akıllı şehirler” , batık arazileri çöldeki yağmur sularını ve akışları yakalayan New Mexico’daki Zuni halkının waffle bahçelerinden öğrenebilirdi . Suyu zeminde daha uzun süre tutar ve buharlaşmayı yavaşlatırlar.
Başka yerlerde, milyar dolarlık deniz duvarları inşa etmek yerine , yükselen deniz seviyeleriyle karşı karşıya olan kıyı şehirleri, kendi ülkelerindeki delta toplulukları tarafından yüzyıllardır zaten kullanılan yumuşak altyapıya bakabilir.
Watson, “Küresel güneydeki bu doğal afetleri azaltmak için zengin, birinci dünya ülkelerinden çok pahalı sistemler ihraç ediyoruz” diyor Watson, “çoğu zaman çok daha uygun ve bakımı daha kolay olan yerel çözümler olduğunda. İklim direncine yönelik devasa küresel çabada, mevcut yerel teknolojilere bakmalı ve potansiyellerini artırmalıyız. Doğa ile olan ilişkimizi üstünden simbiyotik bir ilişkiye dönüştürmemiz gerekiyor. “
Yorum yap