Kloraminler (monokloramin, diklorkloramin, trikloramin)

Kloraminler, içme suyuna klor ve amonyak eklendiğinde oluşan, klorlama işleminin yan ürünleri olarak kabul edilir. Monokloramin, içme suyu dağıtım sistemlerinde kalıcı dezenfeksiyon aktivitesini sağlamak için de eklenebilir. Daha yüksek kloraminler sadece zaman zaman oluştuğu ve monokloraminin neden olduğundan daha düşük konsantrasyonlarda tat ve koku sorunlarına neden olduğu için, sağlığa dayalı kılavuz değerinin geliştirilmesi sadece monokloramin için düşünülmüştür.

Kloramin, mide asidi tarafından midede hızla parçalanır. Klorlamadan ziyade dezenfeksiyon için kloramin kullanılması, içme suyunda THM oluşumunu azaltır. Bununla birlikte, haloketonlar, kloropikrin, siyanojen klorür, HAA’lar, haloasetonitriller, aldehitler ve klorofenoller gibi diğer yan ürünlerin oluşumu bildirilmiştir. En yaygın kloramin olan monokloramin, klordan daha az etkili bir dezenfektan olarak kabul edilir ve dağıtım sistemlerinde kalıcı dezenfeksiyon sağlamak için ikinci bir dezenfektan olarak kullanılır.

Monokloramin:

• Bazı in vitro çalışmalarda kloraminin mutajenik olduğu gösterilmiş olsa da, in vivo genotoksik olduğu bulunmamıştır. IARC, kloramin’i Grup 3’e (insanlar için kanserojen olup olmadığı sınıflandırılamayan) sınıflandırmıştır. NTP’nin iki türde yaptığı biyoanalizde, dişi sıçanlarda tek nükleer hücreli lösemilerin insidansı arttı, ancak başka hiçbir tümör insidansı artışı gözlemlenmedi. IPCS, tek nükleer hücreli lösemideki artışı tedaviye bağlı olarak görmedi.

Dikloramin ve trikloramin:

Dikloramin ve trikloramin kapsamlı bir şekilde araştırılmamıştır ve mevcut veriler, bu kimyasalların her ikisi için sağlık temelli kılavuz değerlerinin türetilmesine izin vermek için yetersizdir. Ancak, monokloramin oluşumu yeterince kontrol edilmezse, bu maddeler tat ve koku sorunlarına neden olabilir (bkz. 10. bölüm).